Alcohol Tango

Πίνω.

Το μαύρο μου γάλα το πίνω,

σταγόνα να πάει δεν αφήνω

χαμένη, και φάσκελα δίνω

σε όποιον χαμένο με πει.

Κι ο κόσμος γίνεται φίλος μου πάλι,

κι εγώ μικρό παιδί μ' ένα μπουκάλι.

Πάλι...

Πίνω.

Το γάλα μου όλο το πίνω,

τους κόμπους του κόσμου δεν λύνω,

τους κόβω, και λέω να γίνω

αθάνατος μεσ' τους θνητούς.

Κι ο Χάρος έρχεται και φεύγει πάλι,

με βρίσκει πάντοτε χωρίς κεφάλι.

Πάλι...

Πίνω.

Το μαύρο μου γάλα το πίνω,

αν θέλεις λιγάκι σου δίνω.

Ποιος είμαι εγώ να σε κρίνω;

Ποιος είσαι στ' αλήθεια κι εσύ;

Αλκυονίδες

(Στρέφη -  Φιλοπάππου: 0 – 0)

Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη,

κι εσύ στου Φιλοπάππου.

Eίχαμε πει ότι δεν πρέπει,

μα μου μιλούσες κάπου κάπου.

Κι έμοιαζε όλη η Αττική

μ’ ένα λαχανιασμένο σκύλο,

που αγαπάει όποιον δει,

και τρέχει να τον κάνει φίλο.

Κι έμοιαζε όλη η Αττική,

στην τεμπελιά αυτού του γάτου,

που θέλει μόνο να λιαστεί,

και να κουνάει την ουρά του.

Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη,

κι εσύ στου Φιλοπάππου.

Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη,

κι εσύ στου Φιλοπάππου.

Λέγαμε “τίποτα δεν τρέχει,

κάποτε θα βρεθούμε κάπου”.

Μα όπως τα ψηλα βουνά,

έτσι κι οι λόφοι της Αθήνας

δεν έρχονται ποτέ κοντά,

και είναι και Φλεβάρης μήνας.

Κι ο Έρως πάντα τραγουδά

μπρος στο κατώφλι του θανάτου,

κι ο σκύλος κάποιον αγαπά,

κι ο γάτος λιάζει τ’ αχαμνά του.

Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη,

κι εσύ στου Φιλοπάππου.

Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη,

κι εσύ στου Φιλοπάππου.

Λένε πως κάποτε επιστρέφει

το ποταμάκι στα βουνά του.

Και μ’ έναν ήλιο σαν κι αυτόν

ξεχάστηκε και ο Χειμώνας.

Ίσως στο τέλος των βροχών

να ξανασμίξουμε τα δυο μας.

Δεν θα ‘ναι δα πρώτη φορά

που κάνει ο έρως τη δουλειά του,

κι ο σκύλος κάποιον αγαπά,

κι ο γάτος λιάζει τ’ αχαμνά του.

Και περπατούσα εγώ στου Στρέφη,

κι εσύ στου Φιλοπάππου.

Αμφιβάλλω (στίχοι Κώστα Βραχνού)

Αλλά μας πήρε ο Αδάμ στο λαιμό του.

Ποια λαχτάρα προηγείται της οδύνης;

Δεν πιστεύω πως λαμβάνεις όταν δίνεις,

γιατί έχει κι ο Εωσφόρος το βωμό του.

Αλλά μας πήρε ο Αδάμ στο λαιμό του.

Πού να ρίξουμε το βάρος της ευθύνης;

Αμφιβάλλω αν θερίσεις ό,τι σπείρεις.

Αμφιβάλλω αν τις φας μετά θα δείρεις.

Αμφιβάλλω, αμφιβάλλω, αμφιβάλλω,

κι αμφιβάλλω αν υπάρχει status άλλο…

Δουλειές του διαβόλου

Τελευταία σκαλίζω τις τσέπες μου

με παράξενο τρόπο,

και τα πόδια μου μετράνε βήματα

σ’ έναν άγνωστο τόπο.

Πώς βρεθήκαμε εδώ;

Και τι είναι αυτό;

Μ’ αγαπάς -  σ’ αγαπώ.

Με μισείς -  σε μισώ.

Ρέστα για παγωτό

δεν μας μείναν καθόλου.

Δουλειές του διαβόλου...

Τελευταία πεθαίνουν οι μέρες μου,

δίχως να κάνουν κρότο.

Τα ποντίκια μου τρώνε τα δάχτυλα

κι οι οθόνες το χνώτο.

Πώς να βρω να σας πω

ένα στίχο απλό,

μήπως κι εξηγηθώ,

και μπορέσω κι εγώ

να χωρέσω ως μέρος του όλου;

Δουλειές του διαβόλου...

Είναι ο κόσμος τεράστιος κι όμορφος,

αλλά εμάς δεν μας ξέρει.

Και περνάμε από μέσα του αόρατοι,

κράτησέ μου το χέρι,

και μην πεις πουθενά,

πως τα βράδια κρυφά

μας τρυπάνε τ’ αυτιά,

σκουλαρίκια ακριβά,

οι αστέρες τ’ ουράνιου θόλου.

Δουλειές του διαβόλου...

Καλλιτεχνικό ζευγάρι

Κάνω να φύγω, βάζεις τα κλάματα,

κάνεις να φύγεις, βάζω τις φωνές.

Και όλο λέμε “απλά τα πράματα,

να ξεχωρίσουμε τι θέλω και τι θες”.

Κάνω να φύγω, βάζεις τα κλάματα,

κάνεις να φύγεις, βάζω τις φωνές.

Κι ο έρωτάς μας, γάζες και ράμματα,

χίλα συγγνώμη, δυο χιλιάδες αφορμές.

Κι ο κόσμος γύρω συνεχίζει

αυτά που πάντα συνηθίζει,

τους θανάτους, τα ταξίδια,

τους πολέμους, τα παιχνίδια,

όλα καινούργια, και όλα ίδια,

όλα καινούργια, και όλα ίδια,

αλκοόλ, σοκολάτες και μπιφτέκια,

κρεβάτια, τραπέζια και φέρετρα,

όλα δικαιολογημένα και όλα αυθαίρετα.

Και δουλειές, πολλές δουλειές,

προτροπές και συμβουλές,

ακονισμένες λάμες, στομωμένες προσευχές

κι ομορφιά, πόση ομορφιά,

μάτια, φρύδια και μαλλιά

και σωματικές ανάγκες.

Ψυχαναγκαστικές γοργόνες,

χεσμένοι στα βρακιά τους οι μάγκες.

Κλεψύδρα

Πες μου αγάπη μου τι θες,

πες μου αγάπη μου τι θες,

πες μου αγάπη μου τι θες,

και δεν έχω άλλο,

στη ζωή μου πιο μεγάλο

πόνο απ’ το να κάθεσαι να κλαις.

Ούτε φταίω ούτε φταις,

ούτε φταίω ούτε φταις,

ούτε φταίω ούτε φταις,

που πήγαν όλα λάθος,

μας παρέσυρε το πάθος,

μη μας φάνε τώρα κι οι ενοχές.

Της μαμάς σου οι φωνές,

της μαμάς σου οι φωνές,

της μαμάς σου οι φωνές

σαν της γιαγιάς μου μοιάζουν,

και τις δικές μου παραφράζουν

τις πατροπαράδοτες πορδές.

Το σήμερα αύριο θα ναι χθες,

το σήμερα αύριο θα ναι χθες,

το σήμερα αύριο θα ναι χθες,

το χθες προχθές ήταν αύριο

και παραπροχθές μεθαύριο,

και μεις στις χαραμάδες εραστές.

Το σήμερα αύριο θα ναι χθες,

το σήμερα αύριο θα ναι χθες,

το σήμερα αύριο θα ναι χθες,

Το χθες προχθές ήταν αύριο

Και παραπροχθές μεθαύριο

Σήκωσε το ποτήρι σου και πιες.

Κύριος Μυστήριος

Έι, κύριε Μυστήριε,

θυμάσαι που το μέλλον κρατούσες αγκαλιά;

Έι, κύριε Μυστήριε,

για κοίτα που κανένας δε σε θυμάται πια!

Έι, κύριε Μυστήριε,

τα κόλπα σου παλιώσανε, κανένα δεν περνά.

Έι, κύριε Μυστήριε,

έκλεινες το τηλέφωνο μα τώρα δε χτυπά.

Κι η μοναξιά,

που έλεγες πως αντέχεις,

το μόνο πια,

το μόνο πια που έχεις.

Στημένο σε βλέπω στην άκρη της μπάρας,

δεν είσαι κανένας λοιπόν σαχλαμάρας,

η νύχτα η ίδια σε έχει διαλέξει,

για σένα δεν έχει κανείς να πει λέξη.

Μα αν θέλεις από μένα τον κανένα μια γνώμη,

η νύχτα ποτέ της δε ζητάει συγγνώμη,

μα ούτε κι η μέρα θα σου δώσει εξηγήσεις,

αν δίχως το στυλ σου μια μέρα ξυπνήσεις.

Στημένο σε βλέπω στην άκρη της μπάρας,

με ύφος "δεν ξέρεις δεν είσαι της φάρας",

γιακά σηκωμένο, τιράντα και μούσι,

και να σου κι η Μαίρη κι η Νίνα κι η Λούσυ.

Μα αν θέλεις κι από μένα τον κανένα μια ιδέα,

παλιά, τετριμμένη, μα πάντοτε ωραία,

για όλους οι μέρες το ίδιο περνάνε,

της γης τα σκουλήκια για όλους πεινάνε.

Κωπηλάτες

Όπως πέφτουν οι σταγόνες άλλης μιας βροχής

πάνω στις σκυφτές μου πλάτες,

μουρμουρίζω το τραγούδι της υπομονής,

που μου μάθαν γέροι κωπηλάτες.

Βόηθα Θεέ μου να ναι το συσσίτιο αρκετό,

μαλακός ο βούρδουλας στην πλάτη.

Βόηθα κι εσύ διάολε στο νερό σαν θα ριχτώ,

να 'ναι οι καρχαρίες σου χορτάτοι.

Ίδια κι η δική μου μοίρα, βούρδουλας – κουπί.

Πως βρέθηκα σε τούτη τη γαλέρα;

Κάθε σαββατόβραδο πουτάνες και κρασί,

κι ο χαλκάς καινούργιος τη Δευτέρα.

Κι όπως χύνονται οι αιώνες στον ωκεανό,

ποτάμια από ευχές κι από κατάρες,

έρχεται η βοή στ’ αυτιά μου, τραγούδι μακρινό,

απ’ της γης αυτής όλες τις φάρες...

Μολυσμένο κουνούπι του Νείλου

Μολυσμένο κουνούπι του Νείλου

τρύπησέ με, και πιες μου το αίμα,

ν’ αρρωστήσω, να πέσω στον τόπο,

γιατί μοιάζει η ζωή μου με ψέμα.

Κι όπως θα χω ανάσκελα πέσει,

και θα κλείνει η αυλαία της ζωής μου,

Μολυσμένο κουνούπι του Νείλου,

το πέταγμά σου θα μένει στ’ αυτί μου.

“Βζιν βζιν βζιν” να μου λέει “κουτορνίθι”

“βζιν βζιν βζιν της ζωής μας η κρέμα,

είναι βζιν βζιν πως δεν έχει αλήθεια

κρυμμένη βζιν βζιν βζιν πίσω απ’ το ψέμα”

Μολυσμένο κουνούπι του Νείλου

τρύπησέ με να βρω τη γαλήνη.

Όταν θέλει εκείνη, δεν θέλω,

κι όταν θέλω, δεν θέλει εκείνη.

Νανούρισμα

Όποιο πλευρό κι αν αλλάξω,

δεν μπορώ να ησυχάσω το δαίμονα,

αγριεύει όσα ημέρωνα.

Νύχτα σηκώνομαι αργά,

φορώ δυο ρούχα ζεστά.

Μ’ένα βιβλίο κι ένα ποτήρι,

για το δικό του ξανά το χατήρι,

νανούρισμα λέω,που πάντοτε πιάνει.

Νάνι του και νάνι...

Νάνι νάνι τ’ άλογο μου,

γαιδούρι, σαράκι, πονόδοντος.

Νάνι νάνι τ’ άλογό μου,

η σφίγγα, ο μάντης, ο ηλίθιος.

Νάνι κοιμήσου γλυκά,

σαν όλα τ’ άλλα παιδιά.

Κι αν το παιχνίδι σου είναι το μαχαίρι,

η αυγούλα ακόνι χρυσό θα σου φέρει.

Και μια αγκαλιά, κρυψώνα παλιά,

Νάνι του και να…

Στασούδα

Κουράστηκα απ’ το δρόμο μου,

κι είπα να ξαποστάσω.

Σε έναν ίσκιο να σταθώ,

λίγο νεράκι δροσερό,

στα χείλη μου να στάξω.

Κοίταξα την πατρίδα μου,

δυο πόδια ματωμένα.

Το ένα τρέχει μακριά,

ψάχνει να βρει τη λησμονιά,

τ’ άλλο γυρνάει σε μένα.

Κι εκεί που αποκοιμήθηκα,

και ήμουν και δεν ήμουν,

σαν το δεντρί να ‘χε λαλιά,

και να μου είπε καθαρά

Όσα οι ανθρώποι κρύβουν.

Ο ίσκιος μου είναι δροσερός,

ο ίσκιος μου ειν’ παγίδα.

Κι αν τις πληγές σου αγαπάς,

σε όποιο τόπο κι αν πατάς,

θα βρίσκεις μια πατρίδα

Το ίδιο εκείνο

Δυο πνιγμένους ξέβρασε χθες

το ίδιο εκείνο κύμα, που σου χάιδευε τα πόδια.

Το κορμάκι μου έκαψε χθες

η ίδια η φλόγα, που μέσα απ’ τα μάτια σου γελούσε.

Οι φουστίτσες

Θέλω να σηκώσω όλες τις φουστίτσες,

να δω από κάτω τι κρύβετα.

Θέλω να σηκώσω όλες τις φουστίτσες,

και μη μου το λες πως δε γίνεται.

Πέρασε ένα χειμώνας

με κλεισούρα και μπλα μπλα,

τώρα περπατώ στον ήλιο

με καπέλο και γυαλιά.

Θέλω να σηκώσω όλες τις φουστίτσες,

να δω από κάτω τι κρύβετα.

Θέλω να σηκώσω όλες τις φουστίτσες,

και μη μου το λες πως δε γίνεται.

Πέρασε ένας χειμώνας

με κλεισούρα και ποτό,

τώρα περπατώ στον ήλιο

με χωνάκι παγωτό.