Klondike, 31 Δεκεμβρίου 1899. Ο πυρετός του χρυσού περνάει το όριο του Καναδά κ ανεβαίνει προς την Αλάσκα. Οι εξαθλιωμένοι χρυσοθήρες πρέπει ν’ αποφασίσουν αν θα ακολουθήσουν τις φήμες προς τα βορειοδυτικά, προσωπικά έχω ήδη αποφασίσει να τερματίσω την περσόνα της σουφραζέτας συντάκτριας ρεπόρτερ. Πάγος κ χρυσάφι, νισάφι, και τα δύο σε στραβώνουν. Είχα περάσει την νύχτα με τον πιό αλλόκοτο μα και ενδιαφέροντα τύπο σε ολόκληρο το Yukon, δώρο αναχώρησης στον ταλαιπωρημένο μου εαυτό. Παίρναμε το πρωινό μας.

 

Που θα σε βρεί το αύριο McDuck; Τον ρώτησα.                                                                                   

Εκείνος σηκώθηκε κι έφερε στο τραπέζι ένα πουγκί. Το αναποδογύρισε, κι απο μέσα κύλησαν δυο σβώλοι χρυσού, ένας πολύ μικρός κι ένας μεγαλύτερος, ήταν δεν ήταν τρεις τέσσερεις ουγγιές.                                                                                                                         

 

Κοιμηθήκαμε πάνω σε αυτά, μου είπε, είναι το πρώτο χρυσάφι που έσκαψε η αξίνα μου.                                                                                                          

 

Τι είδες στον ύπνο σου;

 

Και οι δύο είχαμε ονειρευτεί τα μέρη που μας γέννησαν. Ο McDuck γύρισε στη Σκωτία, κι εγώ επέστρεψα στη Μεσόγειο Θάλασσα. Κι αν το χρυσάφι του McDuck του έφερε κι άλλο χρυσάφι, το μικρό κομμάτι που μου χάρισε πριν χωριστούμε, αυτά τα μόλις 8.8 γραμμάρια, εμένα μου έφεραν σπάνιους ανθρώπους, προβλήματα κ λύσεις. Λύσεις χρυσές, από τότε και για πάντα. Τον σκέφτομαι καμιά φορά αυτον τον ξεχωριστό Αιγόκερω, που όσο κι αν έκανε την πάπια κατα βάθος ήταν ζεστός κι ανθρώπινος.

 

Η γνωριμία με τον McDuck ήταν κ η αφετηρία της σπουδής μου στους χαρακτήρες των ανθρώπων με βάση την δυτική αστρολογία. Έχοντας από καιρό διερευνήσει κ μελετήσει αποκρυφιστικά συστήματα και μεταφυσικά κείμενα από όλες τις κουλτούρες του πλανήτη, και με την ακλόνητη ασφάλεια που μου παρείχαν τα υπερτυχερά 8.8 γραμμάρια, θεώρησα πως έχει έρθει η ώρα κ για λίγη ελαφρότητα. Ξεκινώντας από τότε, έχω αφιερώσει από μία δεκαετία στην ενδελεχή παρατήρηση κάθε ζωδίου ξεχωριστά. Και μπορεί η σειρά να ήταν περίπου τυχαία ή ορισμένη απο τις ορέξεις μου κ την ατμόσφαιρα της εποχής, το γεγονός όμως πως το ζώδιο του Διδύμου εξετάζεται τελευταίο μόνο τυχαίο δεν είναι. Και αμφιβάλω αν θα μου φτάσει μια δεκαετία (αν δεν τα παρατήσω νωρίτερα). Μην απορείτε, μην συμφωνήσετε, μην διαμαρτυρηθείτε, όλα θα εξηγηθούν στην ώρα τους.

 

Επικίνδυνη ή έγκυρη, αυτοεκπληρούμενη ψευδεπιστημονική δοξασία ή βοηθητική μεταφυσική παραδοξότητα, ένα είναι βέβαιο: Η δυτική αστρολογία ως εργαλείο κανονικοποίησης/ταυτοποίησης μπορεί να γίνει πολύ διασκεδαστική.

 

Αθήνα, ξενοδοχείο Hilton, 28 Μαΐου 2009. Η πόλη ξυπνάει από τον λήθαργο της Ψευδαιμονίας κατευθείαν στον εφιάλτη της Κρίσης. ‘Οποιος δεν έχει αποφασίσει με ποιούς θα πάει και ποιους θ’ αφήσει συνεχίζει να κοιμάται και θα πέσει σε κώμα, κι εγώ έχω ανέλπιστα πολλή δουλειά ως βοηθός  Μπουκόφσκι στο Παγκράτι. Ο Θέμος Σκανδάμης βολτάρει ανέμελος στο κέντρο απολαμβάνοντας το ανοιξιάτικο δειλινό των τριακοστών του γενεθλίων, το κάλεσμα όμως έχει από καιρό υφανθεί, κι έτσι χωρίς να το καταλάβει βρίσκεται να παίζει με την συρόμενη αυτόματη πόρτα του ξενοδοχείου. Του γνέφω, και μπαίνει μέσα σαν υπνωτισμένος.

 

Χρόνια πολλά, του λέω, σε περίμενα. Πως το ξέρεις; Με ρώταει. Σαν σήμερα γεννήθηκε και ο "T-Bone" Walker, του λέω. Η αύρα σας είναι ολόφτυστη. Και η Kylie Minogue σαν σημερα γεννήθηκε, μουρμουρίζει. Άρχισα(με) να σφυρίζω(ουμε) τον σκοπό του Don't Throw Your Love On Me So Strong και μας παράγγειλα απο μία διάφανη βυσσινάδα με αρμπαρόριζα. Η φιλία μας θα ξεκινούσε απολαυστικά, το κανάλι της επικοινωνίας της Μαντάμ Ρόζα με το πλατύ κοινό θα περνούσε μέσα από έναν χαρισματικό Δίδυμο.